👮 “გმირ” პოლიციელებს

მიმართვა “გმირ” პოლიციელებს,

განმარტება: იმედს ვიტოვებთ, რომ პოლიციელების რიგებში არაერთი ღირსეული პოლიციელია, რომელმაც ეს პროფესია ღირებულებების ერთგულებით, პასუხისმგებლობით აირჩია. ამ ადამიანებს პირად საუბრებში არაერთხელ გაუზიარებიათ ჩვენი წუხილი. აქ მივმართავთ “გმირ” პოლიციელებს, ბრჭყალებში – ადამიანებს, ვისაც პოლიციელობასთან მხოლოდ ფორმა აკავშირებს. აქ მიგითითებთ შენს საქციელზე, ჩვენი მიზანი არ არის კონკრეტულ ადამიანებზე თავდასხმა – შენ გადაწყვიტე გეხება ეს თუ არა, ან რა დოზით.

როგორ უნდა იქცეოდეს პოლიციელი?

რამდენიმე ნაწყვეტს გაგიზიარებთ პოლიციელის ფიციდან.

შენ უნდა დაიცვა სამშობლო და ემსახურო საზოგადოებას, დაიცვა კონსტიტუცია და კანონი, ადამიანის უფლებები და თავისუფლებები, პოლიტიკური ნეიტრალიტეტი, თანაზომიერება, არ დაუშვა არცერთი სახის დისკრიმინაცია.

შენ, როგორც მოქალაქეს, შეიძლება გქონდეს შენი აზრი ევროპაზე და რუსეთზე, მოგწონდეს “ოცნება” და არ მოგწონდეს რომელიმე სხვა პარტია, ფიქრობდე, რომ ქალის საქმე მიტინგზე სიარული არ არის ან გჯეროდეს ათასი სიბინძურე, რასაც პროპაგანდა აქციის მონაწილეებზე ავრცელებს. მაგრამ, როდესაც პოლიციას წარმოადგენ, თავად გაქვს ვალდებულება აღებული, რომ ეს ფიცი უნდა დაიცვა.

როგორ იქცევი შენ?

შენ არ ასრულებ ამ ფიცს და ამას არც მალავ. მკაფიოდ აფიქსირებ შენს პოზიციას, არჩეული გაქვს მხარე და ებრძვი მეორე მხარეს, ებრძვი გაუმართლებელი მეთოდებით, თუმცა ამაზე ქვემოთ.

კანონის წესით იქცევი, თუ ქუჩის?

პირველი, რაც უნდა გადაწყვიტო ესაა.

აწყობ პროვოკაციას, იგინები, საუბრობ ვაჟკაცობაზე, ქართველობაზე, რომ არავის არაფერს აპატიებ, რომ თუ ვინმე შეურაცხყოფას გაყენებს დიახაც – საკადრისი პასუხი უნდა გასცე და რომ ეს ქართველის სისხლშია.

შენ უნდა გადაწყვიტო – ხარ პოლიციელი, თუ ჩვეულებრივი მოქალაქე.

თუ ვინმესთან “ანგარიში გაქვს გასასწორებელი” ნიღაბს, ფორმას, კანონს და თანამზრახველებს კი არ უნდა ამოეფარო, სხვისი იმედით არ უნდა იმოქმედო – პირისპირ უნდა მოსთხოვო, თუ შეგიძლია, თუ ქართველობაზე, ვაჟკაცობაზე, ოჯახის სიწმინდეზე, საუბრობ, ჩვენ ეს ასე გვესმის. ასეც არის.

თუ კანონის აღსრულებაა შენი მიზანი და მართლაც პოლიციელობა გაქვს გადაწყვეტილი, მაშინ მოიქეცი ისე, როგორც კანონი გეუბნება – თუ ვინმე კანონს არღვევს დააკავე ისევე, როგორც კანონში წერია, უფროსს კი არ მიჰგვარო საცემად.

საქმე იმაშია, რომ შენი საქციელი არცერთ კატეგორიაში არ ჯდება, კანონიერი ხომ არ არის, მაგრამ არც ვაჟკაცურია – ჯგუფურად, ნიღბებით, ჩასაფრებით, ბორკილდადებულის ცემა რომ ვაჟკაცობად გაასაღო არ გამოვა.

კანონის, სამართლის გზას თუ აირჩევ, აქ უკვე აღარ არის ასეთი საუბრის ადგილი – “ჯერ იმან დაიწყო”, “ცუდად მიყურებდა”, “ბიძინაზე ცუდი სიტყვა თქვა”, “ევროპაშიც არიან ბოროტი პოლიციელები”, “ნაციონალები უფრო ცუდად იქცეოდნენ”, “ხომ იცოდი რომ გზის გადაკეტვა არ შეიძლებოდა?” – შენ კანონიერად უნდა მოიქცე.

ისე, სამართალს და სამართლიანობას შორისაც არის განსხვავება, ცუდი კანონი კი კანონია, მაგრამ სამართლიანი შეიძლება არ იყოს. თუმცა, არ გთხოვთ ამ განსხვავებების ანალიზს – მოგიწოდებთ ის კანონი მაინც შეასრულო, რაც წერია, რა ფიციც გაქვს დადებული.

როგორ ექცევი ქალებს?

2 თებერვლის აქციაზე გამოირჩეოდით განსაკუთრებული აგრესიით და შეურაცხყოფით ქალების მიმართ. არეულობის და შეხლა-შემოხლის დროს კი არა – სიმშვიდის, წესრიგის დროს. დედებს შვილების თანდასწრებით აგინებდით, შვილებს – დედების.

ჩვენც შევესწარით არაერთ ფაქტს, და მსგავს ფაქტებს აზიარებენ ადამიანები (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7), თუ როგორ მიმართავდით ქალებს.

ეს არ არის პოლიციელის ნათქვამი, არც კაცის ნათქვამია ეს.

შეიძლება შენ გაღიზიანებს ქალი, რომელიც პროტესტს გამოთქვამს, ხმას იმაღლებს. მის გამბედაობასთან შენი ქცევის შედარება გაბრაზებს. დამოუკიდებელი ქალი გაშინებს. როდესაც ფემიციდის ამბავს შეიტყობ, პირველი ალბათ იმას ამბობ – მიზეზს მისცემდა ალბათო.

შეიძლება ასე ცდილობ თავის გამოჩენას, ფლირტს – საქმით, წარმატებით, ვარჯიშით, ქცევით, გამართული სიტყვა-პასუხით რომ არ გამოგდის, ვერც მის შეშინებას ახერხებ, ბოლოს ასეთ მეთოდს მიმართავ, ამით ცდილობ რომ არ გაიტეხო იხტიბარი (გამოთქმაა ასეთი). დაახლოებით ისე – სკოლაში რომ გოგონებს აწვალებდი და თმას ქაჩავდი. ძალადობით ნუ ეცდები პატივისცემის მოპოვებას, ჩვენთან ეს არ მუშაობს.

შენც ხომ გყავს ქალი გარშემო? დედა, და… მათ სადღეგრძელოსაც სვამ. ალბათ ამბობ – ისინი სხვანაირი ქალები არიან, აქციაზე მყოფებს კი არ გვანანო. გვესმის, რომ ყველაფერს შენებურად აღიქვამ – ქალს, კანონს, პატრიოტიზმს, ჩვენც ამას ვამბობთ – სხვანაირად, გამრუდებულად, ამორალურად, არაქრისტიანულად და არაქართველურად გესმის ეს ყველაფერი. შენ შეიძლება თვლი, რომ მართალი ხარ. ისე კი, მართალს ის უფრო გავს ხოლმე, ვინც საუბარს არ გაურბის და ნიღაბს არ ეფარება.

შენ ქვეყნისთვის არ იბრძვი

შეიძლება თავს არწმუნებ, ან ჩვენ გსურს დავიჯეროთ.

არ იფიქრო, რომ პოლიციელის ჟილეტის გადაცმა ქვეყნის სამსახურში ჩადგომას ნიშნავს. ნუ აიგივებ შენს თავს ცხრა ძმა ხერხეულიძესთან, 300 არაგველთან, შინდისის გმირებთან, ტატუნაშვილთან, ანწუხელიძესთან და სხვებთან. ფორმა პოლიციელად არ გაქცევს, ანაფორა – მღვდლად, ხალათი – ექიმად, კოსტუმი – პოლიტიკოსად, ჩოხა – ქართველად.

შენ უბრალოდ იპოვე ადგილი, სადაც შენი უნარების და მორალის ადამიანები სჭირდებათ, თითქოს პატივსაც კი გცემენ, და ამ საქმეში ხელფასსაც გიხდიან, თან საშუალება გეძლევა ვიღაც ადამიანებიც დაჩაგრო. ეს არის, რაც მოგწონს. შეიძლება უსიამოვნო გასააზრებელია, გაცილებით ლამაზად ჟღერს – “ვემსახურები საქართველოს”, მაგრამ ეს ასეა.

რატომ იქცევი ასე?

ზუსტად არ ვიცით, მაგრამ გვაქვს ჩვენი აზრი. ეს შეიძლება იყოს:

• განათლების ხარისხი, თუ ვიწრო თვალსაწიერი;
• ოჯახი, სადაც მშობლების ქცევას უყურებდი;
• ფსიქოლოგიური ტრავმა;
• შეიძლება ბავშვობაში ცხოველების წვალება გიყვარდა, ახლა – ადამიანების, ლტოლვა გაქვს ასეთი (მაგალითად, UFC-ის მებრძოლი შონ სტრიკლენდი, ერთ-ერთ ინტერვიუში ამბობს, რომ ბავშვობის ტრავმის გამო აქვს ხოლმე სურვილი მოკლას ადამიანი, და უხარია, რომ ამ უარყოფით ენერგიას ჩხუბში ხარჯავს);
• ან პატიმარი იყავი და ციხიდან რეჟიმის დაცვის დავალების პირობით გამოგიშვეს.

..ან ბრაზობ შენს წარუმატებლობაზე

შეიძლება ვერ მიაღწიე იმას, რაც გინდოდა – კარგი სამსახური, ოჯახი, სახლი, მანქანა, მოგზაურობა.. ვერ შედექი იმად, როგორადაც წარმოგედგინა თავი წლების წინ. შეიძლება ეს შენი ბრალი სულაც არ არის, რომელიმე ზემოთ ნახსენები მიზეზითაა გამოწვეული, ადამიანური ტრაგედიაა.

ახლა კი, როდესაც ხედავ სხვა ადამიანს – თავისუფალს, პროფესიონალს, გამბედავს, მებრძოლს, ამ სხვაობას კიდევ უფრო მეტად აღიქვამ, ეს კიდევ უფრო გაბრაზებს. ამიტომ ეუბნები მოქალაქეებს ცემის დროს, აღარ გაბედო აქციაზე მოსვლაო. დაახლოებით ისე, სკოლაში კლასელი რომ ახალი ტანსაცმლით ან ნივთით მოვიდოდა, ან მასთან უფრო რომ მეგობრობდნენ სხვები, და მისი დაჩაგვრის სურვილი გიჩნდებოდა. გსურს ძალით დაამტკიცო, რომ რაღაც კუთხით შენ მასზე მაღლა დგახარ და თუ ისე არ გცემენ პატივს, ძალით მაინც გააჩინო შიში.

ახლა კი, როდესაც ვახტანგ გომელაურმა დაწია პოლიციელობის სტანდარტი – აღარ არის საჭირო მომზადება, პროფესიონალიზმი, განათლება, ღირებულებები, მორალი, ეთიკა და ასეთი რაღაცეები, გაგიჩნდა შანსი რომ მოეწყო სისტემაში, გქონდეს საქმე და ხელფასი (რომელსაც ჩვენ გიხდით) – უბრალოდ გადაიცვი პოლიციელის ჟილეტი და ეგ არის.

სამთავრობო პროპაგანდა თუ სინდისის ხმა?

აქციაზე შენგან ხშირად გვესმის პოლიტიკური მესიჯები, რომელთაც სამთავრობო არხები აჟღერებენ ხოლმე. არ ვიცით ამის მართლა გჯერა თუ არა, ან ის თუ გესმის, რომ პოლიციელი, ვალდებულების შესრულების დროს, პოლიტიკური მხარე არ უნდა იყოს. ფიცი კი გაქვს დადებული ამ სიტყვებით, მაგრამ ამას აქ არ ჩავეძიოთ.

სინდისი ყველა ადამიანშია. როდესაც მის საწინააღმდეგოდ იქცევი, ის ახმაურდება ხოლმე – თავს გახსენებს. მის გასაჩუმებლად გჭირდება რაიმე არგუმენტი – რომ შენ არაფერს წყვეტ, მხოლოდ ბრძანებას ასრულებ, ან ჩვენ ამის ღირსი ვართ.

სამთავრობო არხებს იმიტომ კი არ უყურებ, რომ ენდობი, არამედ სინდისის გასაჩუმებელ არგუმენტებს ეძებ, რომელსაც ის უხვად გთავაზობს – შენ ხომ მათ საქმეს აკეთებ? დროთა განმავლობაში, შეიძლება იჯერებ კიდეც – ერთსა და იმავეს ხშირად რომ იმეორებს ადამიანი, ასე ხდება ხოლმე.

შეიძლება სინდისს აჩუმებ, მაგრამ ჩვენ ნათლად ვხედავთ ყველაფერს. შენი მცდელობა, რომ რაიმე სახის ღირსებით, მორალით შეფუთო შენი ქცევა – ფუჭია, არ მუშაობს.

გპასუხობთ შეკითხვებზე

ზემოთ ვისაუბრეთ როგორ უნდა იქცეოდეს პოლიციელი, როგორ იქცევი შენ და რა გვგონია ამ ქცევის მიზეზები. აქ კი გვინდა გიპასუხოთ იმ შეკითხვებზე თუ შენიშვნებზე, რომლებიც შენი თანამშრომლებისგან გვსმენია.

ბოლო სიტყვა

შენი ქცევა ჩანს, ნიღბის მიღმაც გასაგებია ვინ ხარ, რა ღირებულებები გაქვს. ქვეყანას ასეთ ადამიანებს ვერ დაგითმობთ.

გაგვეხარდება, თუ ჩვენი ეს ტექსტი დაგაფიქრებს – ჩვენ ხომ კონკრეტული სახელით არ მოგმართავთ. შენ, ვინც ამ ტექსტს კითხულობ, შენთვის დაფიქრდი, არის თუ არა რაიმე სიმართლე ამ ყველაფერში.

შეეცადე დაუბრუნდე შენს ფიცს.