🎭 ფარისევლებს

მიმართვა ფარისევლებს,

ფარისევლობა და ტყუილი ცოდვაა. განსაკუთრებით ცუდია მოძალადე ფარისეველი. მჩაგვრელი, რომელიც ამტკიცებს მსხვერპლი ვარო. ფარისეველი არის ადამიანი, რომელიც ერთსა და იმავე ქმედებას აფასებს სხვადასხვანაირად – ისე, როგორც მისთვის არის სასარგებლო კონკრეტული მომენტში.

ძალადობა

ძალადობას აკრიტიკებ, ოღონდ ცალმხრივად. ხედავ დამტვრეულ ურნას, ჯებირს, და არა დამტვრეულ სახეს და ხერხემალს. ხედავ დამწვარ კუბოს რუსთაველზე, როგორც რელიგიის შეურაცხყოფას და ვერ ხედავ გელათს, რომელიც ინგრევა. დასაბალანსებლად, ამბობ რომ გმობ ძალადობას ორივე მხრიდან, თუმცა განსაკუთრებულ აქცენტს აკეთებ პოლიციაზე, რომელსაც გინების ატანა უწევს, და არა 350+ დასისხლიანებულ, გამეტებულ ადამიანზე.

შეიძლება ძველ დროს მოესწარი, უბნებსშორის სისხლიანი დაპირისპირება და პარლამენტზე მიყენებული ტანკი რომ ჩვეულებრივი ამბავი იყო, ახლა ფეიერვერკიან ახალგაზრდას მკვლელს არქმევ.

“მომხდარზე პასუხისმგებლობა ეკისრებათ უკიდურესი მიმართულების არაფორმალურ გაერთიანებათა ლიდერებს, რომლებმაც თავიანთი მიუღებელი, აღვირახსნილი, ანტისახელმწიფოებრივი მოქმედებებით უაღრესად დაძაბეს საზოგადოებრივი ატმოსფერო, შექმნეს აშკარა პოლიტიკური ისტერიის ვითარება, მათ ისარგებლეს სტუდენტებისა და ახალგაზრდების გამოუცდელობით, გამოიყენეს მათი “გულწრფელი ემოციები” და “კატასტროფამდე მიიყვანეს ჩვენი საზოგადოება, მთელი ხალხი, რესპუბლიკა, აგრეთვე, პასუხისმგებლობა დაეკისრათ პროფესორ-მასწავლებლებს, რომლებმაც შესაბამისი აღმზრდელობითი მუშაობა ვერ გასწიეს.”

გაზეთი “თბილისი”, 1989 წლის 10 აპრილი

მთავრობის პროპაგანდის მხარდასაჭერად, “მერაბიშვილის 2 გვამის ვიდეოს” აზიარებდი. ამ ორი გვამის დავალებას მიმღები “ხარება” კი დღეს ასობით ადამიანის დასახიჩრებას უდგას სათავეში. შენ კი მადლობას უხდი პოლიციას და ძალოვან სტრუქტურას, აგულიანებ, უწონებ საქციელს.

ეს გვაძლევს უფლებას ვიფიქროთ, რომ შენ წინა მთავრობის ძალადობას კი არ აკრიტიკებდი, არამედ ის არ მოგწონდა, შენ რომ არ იყავი სასურველ პოზიციაზე – დაფასებული, დასაქმებული, კმაყოფილი.

მკვდარია უგრძნობი კაცი,
უსაზარლესი მკვდარზედა,
მით რომე სიცოცხლე უდგას
სალის ყინულის ტახტზედა.
არ ებრალება მოყვასი,
მის წინ რო აცვან ჯვარზედა.
ისე მოკვდება, ვერ შედგეს
ერთს წამს ტრფობისა მთაზედა.
შორს არის, მეტად შორს არის
დაშორებული მაზედა.
ჭაობში არის ჩაფლული,
ვიცნობ მოწამლულს ხმაზედა.
საზარელია დადგომა
უგრძნობელობის გზაზედა!

ვაჟა

შიში ნაცების, შიში ომის, შიში საუბრის

შეიძლება გეშინია. გეშინია რომ არ დაბრუნდეს ის მოძალადე რეჟიმი, არ დაგვესხას რუსეთი თავს, არ წაგვართვას ღირებულებები ევროკავშირმა. ბევრნაირი შიში შეიძლება გქონდეს.

შიში არ არის დასაძრახი. მთავარია, ეს არ გადაიზარდოს ფობიაში – გაუაზრებელ შიშში, როდესაც შენც ვერ ხვდები რისი გეშინია, რატომ გეშინია, ამ საკითხზე საუბრისას კი მზად ხარ თავს დაესხა ნებისმიერ ადამიანს – ოღონდ შინაარსში ნუ შევალთ, გაანალიზებას ნუ შევეცდებით. შიში პრობლემა მაშინ ხდება, როდესაც ამ შიშს აყვები და ქვეყნის ბედსაც უკითხავად ჩააბარებ.

ამ შიშში გავა მთელი ცხოვრება. გექნება ხელფასი, რომლის უდიდეს ნაწილს კრედიტებში დახარჯავ. გექნება სამსახური, რომლიდანაც ნებისმიერ დროს შეიძლება გამოგიშვან თუ შენი შვილი მიტინგზე წავა, ან რომელიმე სახელისუფლებო Facebook პოსტის მოწონებას დააგვიანებ. იქნები ამ შიშში, კმაყოფილი იმით, რომ მთავრობამ გიხსნა, თვითონ მთავრობა კი იქნება ფუფუნებაში. მთავრობა, რომელიც გეტყვის რომ “ნაცების” დაბრუნებას არ დაუშვებს, თვითონ კი ნაცებით იქნება დაკომპლექტებული, გეტყვის რომ ევროპის გარყვნილებისგან გადაგარჩენს – თვითონ კი იქ შეიძენს ქონებას, იქ გააჩენს შვილებს მოქალაქეობის მისაღებად, იქ იმოგზაურებს და გაერთობა.

ნუ ეფარები რელიგიას

თუ შენ ამ ძალადობის ავტორი ან მხარდამჭერი ხარ, შენ ვერ გაგიგია რას ნიშნავს ქრისტიანობა. ან, რელიგიასაც ფარად იყენებ. ფორმას უფრო მეტ მნიშვნელობას ანიჭებ, ვიდრე შინაარსს. ანაფორა, მუნდირი, ჩოხა შენთვის უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ქრისტიანობა, სამართალი და ქართველობა.

შეიძლება წაქცეულ ადამიანს ასე ცინიკურად წიხლი ჩაარტყა სახეში, მოსაკლავად გაიმეტო, ეს ქცევა მოიწონო ან ხმა არ აიმაღლო, და ამავდროულად ქრისტიანი იყო?

შემთხვევითია, რომ სისასტიკით გამორჩეულ რობოკოპებს ან მათ გულშემატკივრებს ხშირად ეკლესიის, ხატების სურათები აქვთ Facebook პროფილზე?

დაფიქრდი, შეეცადე გაიწმინდო ამ სიძულვილისგან. ვისაუბროთ.

მოდი, დავიწყოთ სიმართლით

არ აქვს მნიშვნელობა ევროპა გინდა თუ რუსეთი, მოგწონს თუ არ მოგწონს პოლიციის ძალადობა. არ ეთანხმები, როდესაც სპორტსმენი ერევა პოლიტიკაში და მხარს უჭერს პროტესტს, მაგრამ ეთანხმები ფეხბურთელ პრეზიდენტს, მერს და მოჭიდავე დეპუტატებს.

ნუ მოგერიდება, ნუ დამალავ. ნუ იტყვი, რომ მოგწონს ერთი, როდესაც ნატრობ მეორეს. ტყუილს ჯობს მკაფიოდ ვიცოდეთ – ვინ რომელ პოზიციაზე ვდგავართ.

ეს არის პირველი ნაბიჯი საუბარი რომ შევძლოთ. სხვა შემთხვევაში, საუბარი შეუძლებელია.

გელით, ვისაუბროთ.